Sans mélodie

Le téléphone a sonné

Il a tourné

Il a vu le numéro dans l’écran du téléphone

 

Il m’ a dit allo

Sans me saluer

 

Il m’ a dit de ses nouvelles

Sans me parler

 

Il m’ a parlé du stress de la journée

Sans me poser aucune question

 

À une certain moment il a vu l’heure,

qui le tirait par le manche

 

Il s’ est dépeché, parce qu’ il devait de travailler.

 

Elle a pensée que tout ça n’ etait pas tellement desagréable,

Et elle a regardé par la fenêtre.

 

Άσκηση σε ύφος J. Prevert. 

Ciudad sin sueno

 

 

… ή αλλιώς Άϋπνη πόλη, ο τίτλος του ποιήματος από τη συλλογή του Λόρκα «Ποιητής στη Νέα Υόρκη». Ο Λόρκα διαμένει εκεί σχεδόν ένα χρόνο από τον Ιούνιο του ’29 έως το Μάρτιο του ’30 και ζει από κοντά όλη την οικονομική κρίση, τη θύελλα που έφερε, αλλά και την παράνοια της μεγαλούπολης γενικά, του κενού, των εξοντωτικών ρυθμών, «της γεωμετρίας και της αγωνίας», όπως θα πει και ο ίδιος σε διαλέξεις που θα δώσει αργότερα για το έργο εκείνης της περιόδου.

 

Στην έκδοση, πάνω από το ποίημα έχει μιαν εικόνα – κολάζ, ασπρόμαυρη, από το φωταγραφικό του αρχείο: στο φόντο τυπικό τοπίο Μανχάταν με ουρανοξύστες (μπορεί να είναι και η Wall Street) και σε πρώτο πλάνο ιγκουάνα, σαύρες και φίδια που ίπτανται. Εύγλωττος υπερρεαλισμός!

 

Από κάτω οι στίχοι:

 

Κανείς δεν κοιμάται στον ουρανό. Κανείς, κανείς.

Δεν κοιμάται κανείς.

Τα πλάσματα της σελήνης

Μυρίζουν και κυκλώνουν τις καλύβες.

Θα ‘ρθουνε οι ζωντανές ιγουάνες να δαγκώσουν

τους άνδρες που δεν ονειρεύονται

και αυτός που φεύγει με ραγισμένη την καρδιά

θα συναντήσει στις γωνίες

τον απίστευτο κροκόδειλο ήσυχο

κάτω απ’ την τρυφερή προστασία των άστρων.

 

Δεν είναι όνειρο η ζωή. Γρηγορείτε! Γρηγορείτε! Γρηγορείτε!

Πέφτουμε από τις σκάλες για να φάμε χώμα υγρό

ή ανεβαίνουμε στην κόψη του χιονιού

με χορωδία απ’ τις νεκρές ντάλιες.

Κανείς δεν κοιμάται στον ουρανό. Κανείς, κανείς.

Για να υπάρχει ένα πανόραμα ανοιχτών ματιών

και πικρές πληγές που καίνε.

 

Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, 9 Οκτ. 1929

 

Αφορμή μου γι’ αυτό, σίγουρα οι αϋπνίες μου τελευταία, η πόλη που δοκιμάζει την αντοχή και το ρυθμό μου, τα διαβάσματά μου τελευταίως περί πολιτικής οικονομίας, οι συζητήσεις γι’ αυτά, οι αριθμοί, η κρίση και το πέρασμά της στην πραγματική οικονομία, που δε σκάμπαζα, και πρόσφατα μόνο κατάλαβα τι σημαίνει, μαζί με την περικοπή συντάξεων ανθρώπων που για χρόνια δούλευαν για ακόμα λιγότερα από αυτά που έπρεπε, για να τα πάρουν μετά… να εξασφαλιστούν στα γεράματα… την ώρα που ο Βγενόπουλος συνεχίζει να μιλά για αυξήσεις επιτοκίων.

 

Αφορμή το πόσο πολύ μ’ άρεσε η φωτογραφία-κολάζ, το γεγονός ότι κάποιοι δουλεύουν έντεκα ώρες, γρηγορούν όλη μέρα, αλλά δεν προλαβαίνουν, 

αφορμή το ότι τελευταία αρκετοί δεν κοιμόμαστε καλά,

πεταλούδες όμως και όνειρα βλέπουμε ακόμα!

 

 

All This Pop

Για όλα αυτά που ποθούμε αλλά δε τολμάμε να διεκδικήσουμε, για όσες φορές φτάσαμε καθυστερημένα, αλλά κι όσες φορές φτάσαμε πολύ νωρίς, πριν ο πρώτος ήλιος φωτίσει τις επιλογές μας και διώξει τις προκαταλήψεις και το φόβο για το σκοτάδι, για όλες εκείνες τις φορές που αν και τεντωθήκαμε στις μύτες των ποδιών μας, δεν είχαμε τα φτερά να πετάξουμε…

Για μελωδίες σαν κι αυτή που μου φτιάχνουν το κέφι!

 

All This Pop

All this pop dresses my heart

like a billion numbers can’t

and all this pop electric noise

drugs me like a thousand joints

is this love at first sight

after a hundred million times

so if you take away this pop

the earth can carry on, I ‘ll stop…

 

All this pop at all these keys

hanging on a perfect kiss

if I had to choose a beat

screw my heart I ‘ll keep my feet

all these keys like butterflies

live for one day but fly for miles

so if you take away this pop

the earth can carry on, I ‘ll stop…

 

I do not know if there’s a reason

or is there risk in my so called wisdom

but I can’t see how will my heart

forgive myself’s weak other half

which like the ancient fox of Aesop

turns my fear into wisdom

and doesn’t even try to jump

he thinks that life can be playbacked.

 

 

Autumn

Fairy tales and angels…
invented rules of children.

A dump collects like garbage
as other count their servants.

For every sinking boat
a bitter taste of autumn.

Yellow leafs in yellow screens
as blue covers my eyes.

So
take me away