Ciudad sin sueno

 

 

… ή αλλιώς Άϋπνη πόλη, ο τίτλος του ποιήματος από τη συλλογή του Λόρκα «Ποιητής στη Νέα Υόρκη». Ο Λόρκα διαμένει εκεί σχεδόν ένα χρόνο από τον Ιούνιο του ’29 έως το Μάρτιο του ’30 και ζει από κοντά όλη την οικονομική κρίση, τη θύελλα που έφερε, αλλά και την παράνοια της μεγαλούπολης γενικά, του κενού, των εξοντωτικών ρυθμών, «της γεωμετρίας και της αγωνίας», όπως θα πει και ο ίδιος σε διαλέξεις που θα δώσει αργότερα για το έργο εκείνης της περιόδου.

 

Στην έκδοση, πάνω από το ποίημα έχει μιαν εικόνα – κολάζ, ασπρόμαυρη, από το φωταγραφικό του αρχείο: στο φόντο τυπικό τοπίο Μανχάταν με ουρανοξύστες (μπορεί να είναι και η Wall Street) και σε πρώτο πλάνο ιγκουάνα, σαύρες και φίδια που ίπτανται. Εύγλωττος υπερρεαλισμός!

 

Από κάτω οι στίχοι:

 

Κανείς δεν κοιμάται στον ουρανό. Κανείς, κανείς.

Δεν κοιμάται κανείς.

Τα πλάσματα της σελήνης

Μυρίζουν και κυκλώνουν τις καλύβες.

Θα ‘ρθουνε οι ζωντανές ιγουάνες να δαγκώσουν

τους άνδρες που δεν ονειρεύονται

και αυτός που φεύγει με ραγισμένη την καρδιά

θα συναντήσει στις γωνίες

τον απίστευτο κροκόδειλο ήσυχο

κάτω απ’ την τρυφερή προστασία των άστρων.

 

Δεν είναι όνειρο η ζωή. Γρηγορείτε! Γρηγορείτε! Γρηγορείτε!

Πέφτουμε από τις σκάλες για να φάμε χώμα υγρό

ή ανεβαίνουμε στην κόψη του χιονιού

με χορωδία απ’ τις νεκρές ντάλιες.

Κανείς δεν κοιμάται στον ουρανό. Κανείς, κανείς.

Για να υπάρχει ένα πανόραμα ανοιχτών ματιών

και πικρές πληγές που καίνε.

 

Φρεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, 9 Οκτ. 1929

 

Αφορμή μου γι’ αυτό, σίγουρα οι αϋπνίες μου τελευταία, η πόλη που δοκιμάζει την αντοχή και το ρυθμό μου, τα διαβάσματά μου τελευταίως περί πολιτικής οικονομίας, οι συζητήσεις γι’ αυτά, οι αριθμοί, η κρίση και το πέρασμά της στην πραγματική οικονομία, που δε σκάμπαζα, και πρόσφατα μόνο κατάλαβα τι σημαίνει, μαζί με την περικοπή συντάξεων ανθρώπων που για χρόνια δούλευαν για ακόμα λιγότερα από αυτά που έπρεπε, για να τα πάρουν μετά… να εξασφαλιστούν στα γεράματα… την ώρα που ο Βγενόπουλος συνεχίζει να μιλά για αυξήσεις επιτοκίων.

 

Αφορμή το πόσο πολύ μ’ άρεσε η φωτογραφία-κολάζ, το γεγονός ότι κάποιοι δουλεύουν έντεκα ώρες, γρηγορούν όλη μέρα, αλλά δεν προλαβαίνουν, 

αφορμή το ότι τελευταία αρκετοί δεν κοιμόμαστε καλά,

πεταλούδες όμως και όνειρα βλέπουμε ακόμα!